Po ostatnich przygodach z glinianym błotem, postanowiłem nie zjeżdżać z asfaltu. Jednak wstaję rano i widzę, że mnie całkowicie zasypało śniegiem, a rtęciosłup wskazuje minus 4 stopnie.

Gizmo201 też planował wyjazd rowerem. Podpowiedział, że w lesie błota nie powinno być, a jeśli już to przymarznięte.

Podjąłem decyzję: jadę do pracy najkrótszą drogą przez las. 

W lesie przyjemnie i przejezdnie chodź z niespodziankami. Accent okazał się dobrym lodołamaczem, bo było sporo zamarzniętych i nie widocznych kałuż pokrytych śniegiem. Wjeżdżałem w nie i lód się rozkruszał i trzeszczał wniebogłosy niczym stado rozjuszonych bestii rozszarpujących mój pojazd, a spod koła, zawartość kałuży wylatywała przede mnie. Ciężko je było zlokalizować - lód przykryty pod śnieżnym puchem. 

Jechało się przyjemnie i szybko. Powoli przywykam, że nawet zimą można jeździć ostro i nie pochorować się. Oby tak dalej. Jedynie spowalnia mnie jeszcze oddech. A właściwie wstrzymywanie się przed większym wysiłkiem, aby się nie zasapać i nie nałykać zimnego powietrza. Choć i tak sapie i dyszę, a chwilami serce wali mocno po chwilowych sprintach lub energicznych podjazdach, to i tak staram się wykonywać płytkie wdechy otworem gębowym i nie przesadzać z tempem.

Co ciekawe z pracy wracałem już nie zimą, a wiosną, gdyż po śniegu nie było już śladu, oprócz pozostałości: krystalicznie czystej wody wypełniającej przydrożne rowy. Było widać w nich dno - trawiaste dywany - COŚ PIĘKNEGO. Ale w drodze powrotnej pojawiły się inne niespodzianki, ale o tym już w następnym wpisie.

Tymczasem zapodaję filmik lodołamacza w akcji wymieszany z ujęciami z powrotu do domu. Fajnie widać różnicę jak w ciągu dnia może zmienić się aura.